Porady psychologa

Niebieska karta:

CZYSTOŚĆ
W bieżącym roku szkolnym odbyła się po raz pierwszy ogólnopolska akcja „Czysty, wesoły chodzę do szkoły”. Spotkała się ona u nas z dużym zainteresowaniem ze strony uczniów i nauczycieli. Dzieci chętnie wzięły w niej udział tworząc artystyczne prace plastyczne czy układając wierszyki.
Przestrzeganie zasad higieny powinno byś wpajane dzieciom od najmłodszych lat, jak mówi przysłowie:, „czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci”. Najlepiej, gdy my – dorośli będziemy dla naszych pociech przykładem, gdyż dziecko uczy się naśladując.
„Jak Cię widzą, tak Cię piszą” – stwierdzenie wyjątkowo ważne w wieku gimnazjalnym, kiedy młodzi ludzie liczą się z oceną innych osób, szczególnie, kiedy są to rówieśnicy. Zaniedbany wygląd, np. brudne paznokcie, szyja czy odzież nie pozostaną niezauważone. Mogą wpłynąć na podejmowanie, czy podtrzymywanie relacji ze strony kolegów i koleżanek. Wpływa to też na samopoczucie i stan zdrowia młodego człowieka. Dlatego drogi rodzicu bądź drogowskazem dla swojego dziecka w utrzymywaniu zasad higieny osobistej. Dopilnuj, aby Twoje dziecko:
- szczotkowało dokładnie zęby pastą z fluorem 2-3 razy dziennie, przez ok. 2 minuty, najlepiej po każdym posiłku, szczególnie, gdy jadło produkty spożywcze zawierające cukier;
- regularnie odwiedzało gabinet stomatologa,
- pamiętało o myciu rąk przed posiłkami oraz po skorzystaniu z toalety;
- miało krótko obcięte i czyste paznokcie, Chodzi tu nie tylko o estetyczny wygląd, ale też o bezpieczeństwo dzieci, które długimi paznokciami mogą sobie wyrządzić krzywdę, np. bawiąc się podczas przerwy czy ćwicząc na lekcji w-f;
- nosiło czyste i schludne ubranie oraz zmieniało codziennie bieliznę osobistą;
- miało nawyk codziennego mycia się, w efekcie, którego nie tylko zostaje oczyszczona skóra, lecz także wpływa ono pozytywnie na układ nerwowy, krwionośny oraz zapewnia dobry sen.
- myło włosy i skórę głowy, częstość jest sprawą indywidualną, są osoby, które widzą taką potrzebę codzienne, co 2-3 dni, bądź raz w tygodniu;
-posiadało przy sobie chusteczki higieniczne, szczególnie, gdy ma katar.

Czasami najprostsze rzeczy są najważniejsze.

POCHWAŁA
Nie reaguj uwagą jedynie na niepożądane zachowania dziecka. Wzmacniaj w nim dobre zachowania przez ich zauważanie i POCHWAŁĘ.
Dzieci często mówią o tym, że dorośli np. rodzice widzą to, co jest złe czy niewłaściwe. Natomiast nie zwracają uwagi, gdy dziecko zachowa się prawidłowo, poprawnie itd. Należy także doceniać wysiłek dziecka, jego zaangażowanie, a nie tylko końcowy efekt. Liczą się też jego chęci i starania.
Chwalenie i nagradzanie tworzy u niego nowe zachowania. Dlatego zapamiętaj:
Wszystkie dzieci, nie tylko te z trudnościami w zachowaniu, należy chwalić jak najczęściej w ciągu dnia. Jeśli wydaje się nam, że nie ma, za co pochwalić, to należy stworzyć okazję do tego, np. poprosić o podanie jakieś rzeczy.
Dobra pochwała jest:

PRAWDZIWA – czyli sam w nią wierzę
POWTARZALNA – przez innych
POZYTYWNA – czyli nie ma w niej negatywów
PRZEKONYWALNA – czyli chwalony w nią uwierzy
POCHWALNA – czyli bez wychowywania
POLUKROWANA – czyli bez krytykowania
POWAŻNA – czyli beż żartu i ironii
POKAZUJĄCA – co konkretnie się nam spodobało

Technika wzmacniania zachowań przez rozrzedzone pochwały
Warto pamiętać o dwóch zasadach dotyczących chwalenia:

Jeśli uczymy dziecko nowego zachowania musimy chwalić je za każdym razem, gdy to zachowanie się pojawia.
W momencie, gdy dane zachowanie już się utrwali warto dbać, aby nie zniknęło. Dlatego należy chwalić je od czasu do czasu.

WAŻNE!: pochwały dodają dziecku wiary we własne możliwości, pomagają lepiej radzić sobie z problemami, dają poczucie bezpieczeństwa.

Pochwała opisowa

Wybieramy konkret zamiast ogółu:

Zamiast: „ślicznie wyglądasz”, powiedz konkretnie: „nowe brązowe buty – świetny wybór”
Zamień ogólnik: „cudowny rysunek”, na „ cała kartka zarysowana – są trzy drzewa, żółte słońce, mały domek”

Unikajmy przysłówków i przymiotników, bo są oceną, którą można podważyć, np. „ładnie pracowałeś na lekcji”.
Dziecku trudno jest zrozumieć, które zachowanie kryje się pod ładnie. To jest subiektywne określenie, może ono uważać inaczej, np., gdy patrzyło przez okno, rozpraszało się.

Ustalmy cel pochwały, czyli jakie zachowanie chcę, by częściej się powtarzało. Ważne jest, aby dziecko wiedziało, jakie zachowanie jest chwalone przez dorosłego.

Opis tego, co widzę + nazwa cechy + nazwanie uczuć.

Cała notatka w zeszycie, zapisana praca domowa – jesteś obowiązkowy
Zmienione buty – pamiętasz o zasadach

PUŁAPKI SZTUKI CHWALENIA

PUŁAPKA nr 1 – zakazane słowa

Tym razem dobrze Ci poszło
W końcu ten zeszyt wygląda schludnie
Dzisiaj udało Ci się nie spóźnić na lekcję
Posprzątałeś prawie tak dobrze jak ja
Nareszcie wziąłeś się do pracy!
Całkiem nieźle to wykonałeś
Widzisz, postarałeś się i to zadanie wyszło Ci prawie dobrze
O! Jakie postępy poczyniłeś?!

PUŁAPKA nr 2 – ukryta krytyka

Zdążyłeś zjeść obiad, ale jak zwykle nie umyłeś rąk
Świetnie napisałeś wypracowanie, ale zobacz, ile jest w nim błędów

PUŁAPKA nr 4 – aluzja i ironia w pochwale

O! Jak świetnie Ci idzie, nie jesteś taki głupi?!!!

Dzieci często słyszące negatywne komunikaty dotyczące swojego zachowania, są bardzo wrażliwe na swoim punkcie. Tego rodzaju uwaga może zostać odebrana, jako krytyka, doprowadzając do wybuchu.

PUŁAPKA nr 3 – jawna krytyka

Komunikat w tej formie informuje o tym, co zostało zrobione źle, lub, co nie zostało zrobione:
- nie spóźniłeś się na obiad
- nie pobiłeś się z kolegą
- nie zapomniałeś o urodzinach brata

BY POCHWAŁA BYŁA ODEBRANA POZYTYWNIE MUSI WSKAZYWAĆ NA POZYTYWY !!!

WARTO ZAPAMIĘTAĆ

Bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się z tobą i wiedziało, że ustalone przez ciebie normy w ważnych sprawach musza być respektowane.
Bądź przykładem. Postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważą, gdy nie robisz, tak jak mówisz.
Wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki możliwe do spełnienia.
Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli.
Określ jasno zasady dotyczące zakazu stosowania środków odurzających i innych używek, ale sam też unikaj nadużywania leków, papierosów, alkoholu.
Ucz jak przezwyciężać trudności i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Dotyczy to także sytuacji, gdy ktoś proponuje, np. narkotyki.
Nie bądź nadmiernie opiekuńczy. Pozwól dziecku zdobywać doświadczenie, ono uczy się życia przede wszystkim robiąc nowe rzeczy. Czasem popełnia przy tym błędy bądź, zatem czujny i w porę reaguj.
Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku rówieśnicy odgrywają dużą rolę i często mają na nie duży wpływ.
Rozmawiaj ze swoim dzieckiem zawsze i wszędzie. Im częściej z nim rozmawiasz, tym lepiej poznasz jego świat, jego oczekiwania, marzenia, a także problemy. Rozmowa pomaga pozbyć się przykrych uczuć. Postaraj się je zrozumieć.
Staraj się dostrzegać sygnały, że dziecko cię potrzebuje. Znajdź czas, gdy chce się podzielić smutkami i radościami.

BARIERY UTRUDNIAJĄCE POROZUMIEWANIE Z DZIECKIEM – JAK ICH UNIKAĆ

BARIERY	JAK UNIKAĆ
Brak umiejętności słuchania	Rozmawiaj z dzieckiem tak, aby miało poczucie, że jesteś zainteresowany tym, o czym mówi. Ważny jest kontakt wzrokowy i inne oznaki potwierdzające, że słuchasz je z uwagą.
Przerywanie	Staraj się wysłuchać dziecko do końca. Daj mu szansę wypowiedzieć się, zanim cokolwiek powiesz. Nie zakładaj, że wiesz, co chce ci powiedzieć. Przerywanie może spowodować niechęć dziecka do dalszej rozmowy.
Brak skupienia uwagi na rozmówcy	Poświęć czas wyłącznie na rozmowę z dzieckiem. Wykonywanie w tym samym czasie innych czynności może być odczytane przez dziecko, jako brak zainteresowania dla niego i umniejszanie problemu.
„Prawienie kazań”, moralizowanie, „zrzędzenie” i „gderanie”	To zwykle „grzechy główne” rodziców. Staraj się je przezwyciężać, bo to mało skuteczne sposoby, a dzieci szybko zaczynają przez to ignorować rodziców. Jeżeli przyłapiesz się na tym – zmień taktykę.
Krytykowanie	Staraj się nie krytykować nadmiernie, a jeżeli to konieczne, krytykuj konkretne zachowanie, a nie dziecko. Nie porównuj go też z innymi podając ich za dobry przykład. Staraj się zachować obiektywizm w wydawaniu ocen.
Podnoszenie głosu	Chociaż dzieci mają dużą zdolność wyprowadzania rodziców z równowagi, pamiętaj, że krzykiem niewiele można osiągnąć, a do tego często wykrzykujemy słowa, które potem możemy żałować.
Rodzic ma zawsze rację	Nie wykorzystuj przewagi, że jesteś rodzicem i nie używaj argumentu, że posłuszeństwo dziecka należy się rodzicom „z urzędu”.
Bagatelizowanie	Chociaż niektóre problemy mogą ci się wydać błahe lub wyolbrzymione, staraj się przywiązywać wagę do wszystkiego, co go martwi.
Brak warunków sprzyjających rozmowie	Trudno zachować intymność rozmowy, jeżeli coś rozprasza uwagę. Wyłącz telewizor czy radio, staraj się stworzyć warunki, by nikt wam nie przeszkadzał.

Komunikacja interpersonalna, (cz. II)
II Komunikacja niewerbalna
Potocznie nazywana „mową ciała”, zaliczamy do niej: wyraz twarzy, ton głosu, gesty, pozycje i ruchy ciała czy sposoby spoglądania – kontakt wzrokowy.
Nawet, jeśli nie wypowiadamy słów i tak ujawniamy swoje uczucia i nastawienia. Dlatego też sygnały niewerbalne są bardziej wiarygodne niż werbalne. Szczególnie, gdy odbieramy komunikat niewerbalny, który jest niespójny ze słowami, czyli nasz rozmówca, co innego mówi, a co innego zauważamy w jego zachowaniu. Należy pamiętać, że komunikacja niewerbalna jest ściśle związana z kontekstem. Ten sam gest może mieć inne znaczenie w różnych sytuacjach. W komunikacji interpersonalnej bardzo ważne jest wzajemne dostrojenie się sposobów wyrażania uczuć i nastrojów. Ma to znaczenie w budowaniu porozumienia! Które może zostać zakłócone przez tzw. bariery komunikacyjne.
Zaliczamy do nich bariery zewnętrzne i wewnętrzne.

Bariery zewnętrzne łatwo zauważyć i je usunąć. Są to między innymi: głośna muzyka, uliczny hałas czy rozmowy osób przebywających obok.
Wewnętrzne przeszkody wynikają z różnicy poglądów, różnych stanów emocjonalnych (na przykład zdenerwowania, gniewu, zazdrości), braku zaufania, złej interpretacji zarówno komunikatów werbalnych, jak i niewerbalnych.

Ważne jest, aby umiejętnie te bariery przezwyciężać, aby to zrobić, trzeba umieć rozpoznać ich źródło i pamiętać, że mogą one powstać po obu stronach relacji (u nadawcy jak i u odbiorcy). Należy też zwracać uwagę na sposób formułowania komunikatów i rozpoznawać te nieskuteczne, jak: bagatelizujące, obwiniające, niedoceniające, osądzające, rozkazujące itp.
Porozumiewanie utrudniają także komunikaty „TY”, Mogą one rozpocząć konflikt, którego wcześniej nie było. Zaczynają się od stwierdzenia „ty”… . Zazwyczaj są obwinianiem, ocenianie czy zastraszaniem drugiej osoby. Wywołują negatywne emocje u odbiorcy, np. złoszczą go i ranią, a często nie opisują problemu. Nie warto ich stosować, gdyż nie pomagają.
Kiedy jesteś nadawcą, najpotężniejszym komunikatem, który wysyłasz (szczególnie, jeśli jesteś w sytuacji konfliktowej z odbiorcą) jest KOMUNIKAT „JA”. Mówi on odbiorcy:
- jaki jest problem,
- jak się z nim czujesz,
- co chcesz (albo nie chcesz), żeby odbiorca zrobił.
Pomaga on przekazać dosadną wiadomość, nie raniąc przy tym drugiej osoby. Rozpoczyna się od słowa „Ja”, stąd jego nazwa. Mówisz w nim o sobie, o swoich poglądach, oczekiwaniach i swoich uczuciach.
Jest najbardziej skutecznym narzędziem w komunikacji międzyludzkiej!

Komunikacja interpersonalna, (cz. I)
I Komunikacja werbalna
W codziennym życiu posługując się słowami porozumiewamy się z innymi, ale nie zawsze komunikacja ta przynosi porozumienie. W efektywnej komunikacji warto pamiętać o pewnych zasadach, dotyczą one skutecznego mówienia i słuchania:

Zasady skutecznego mówienia:

- formułowanie krótkich zdań, robienie niezbyt częstych przerw,
- unikać mówienia gwarowo i rozpoczynania zdania od zaprzeczenia „nie”, np. nie wiesz, która godzina?,
- starać się mówić powoli, niezbyt wysokim tonem, ani nie monotonnie i urywanymi słowami,
- nie przerywać innym ich wypowiedzi,
- okazywać zaangażowanie i nie krytykować innych ludzi.

Zasady skutecznego słuchania:

- utrzymywanie kontaktu wzrokowego, nie stałe wpatrywanie się, ale około 70-80% czasu trwania rozmowy,
- skoncentrowanie uwagi na rozmówcy,
- używanie sformułowań świadczących o naszym zainteresowaniu, np. mhm, naprawdę?, co było dalej?, itp.,
Warto też stosować parafrazowanie, czyli powtarzanie swoimi słowami tego, co druga osoba do nas mówiła. Można ją zacząć tak: Powiedziałaś , że………….., Jeżeli dobrze zrozumiałam, to….. Parafrazę trzeba jednak stosować umiejętnie.
Można słuchać i nie słyszeć. Dlatego warto pamiętać, że sztuka prowadzenia rozmowy zaczyna się od efektywnego słuchania. Szanuj rozmówcę, wtedy też możesz liczyć na szacunek z jego strony. Mów od siebie, w swoim imieniu. Nie pozostawiaj miejsca na domysły, gdyż ludzie domyślają się tego, co chcą!
Ważne jest, co mówisz, ale jeszcze ważniejsze jak mówisz. Należy pamiętać o spójności komunikatów werbalnych (mówienie i słuchanie) i niewerbalnych („mowa ciała”).

JAK MĄDRZE WYCHOWYWAĆ

Oto najważniejsze zasady, którymi warto się kierować, gdy chcemy, aby dziecko miało poczucie własnej wartości i to już od najmłodszych lat.

Traktuj dziecko z szacunkiem i licz się z jego potrzebami, ale wymagaj, by i ono tak cię traktowało.
Daj mu mnóstwo czułości, miłości i ciepła. Zadbaj, by wiedziało, że je kochasz (a nie domyślało się).
Gdy o coś poprosi, zastanów się, czego tak naprawdę potrzebuje. Dziesiątej lalki czy twojej uwagi?
Ustal stały rytm dnia. To ważne. (Potrzebuje tego już niemowlę).
Wytycz jasne granice: to wolno, a tego nie; to jest dobre, a to złe. Dzięki temu dziecko się uczy. Jeśli nie zareagujesz, gdy ktoś kopie, nie będzie wiedziało, że nie wolno tego robić. Nie rodzi się z tą wiedzą. W przypadku starszego dziecka ustal zasady wraz z nim.
Wyznacz reguły, których nie wolno łamać pod żadnym pozorem: nie wolno dotykać kuchenki, nie ma mowy o biciu itd.
Nie mnóż zakazów bez potrzeby. Lepiej, żeby było ich kilka niż kilkadziesiąt. Wtedy łatwiej je ogarnąć.
Ustal konsekwencje łamania zasad. Najlepiej, gdy są skutkiem postępowania dziecka („Nie posprzątałeś zabawek, więc nie zdążysz obejrzeć bajki”).
Mów konkretnie. Sformułowanie: „Masz być grzeczny” niewiele malcowi mówi. Lepiej powiedzieć: „Przestań rzucać zabawkami”, „Odłóż telefon na miejsce”.
Bądź stanowcza (stanowczy). Twoje dziecko powinno wiedzieć, że NIE to znaczy NIE, a nie „Wolałabym, żebyś tego nie robił, ale zdecyduj sam”.
Nie ulegaj, gdy dziecko próbuje coś wymusić na tobie krzykiem, płaczem, kładzie się na podłodze itp. Jeśli to zrobisz nauczy się, że to skuteczna metoda i będzie tak postępować coraz częściej.
W pewnych sprawach decyduj za dziecko.
...Ale nie we wszystkich. (Nikt nie ma prawa zmuszać malca, by jadł więcej niż jest w stanie).
Nie bój się złości dziecka. Ono ma do niej prawo, nie musi mu się podobać, że mu coś zabraniasz. A Ty nie musisz jego łzom ulegać.
Daj się czasem przekonać. Konsekwencja konsekwencją, ale nie trzymaj się zasad za wszelką cenę, tylko po to, by postawić na swoim.
Im dziecko starsze tym więcej tłumacz. Nie wdawaj się w dyskusję z dwulatkiem, ale już przedszkolakowi warto tłumaczyć, dlaczego czegoś nie może.

Wymuszanie posłuszeństwa klapami, krzykiem, obrażaniem czy nawet biciem to droga donikąd. Nie uczy dziecka niczego dobrego, rani je, bywa, że rujnuje mu życie.

Dzieci potrzebują jasnych reguł i wyraźnych granic. Dzięki nim czuję się bezpieczne i lepiej radzą sobie w świecie. Choć uwielbiają bawić się z rodzicami, nie chcą, by byli oni ich kumplami.

Dziecko należy traktować jak CZŁOWIEKA, uwzględniać jego potrzeby i pragnienia oraz ufać własnemu instynktowi.

WSPIERAJ, A NIE WYRĘCZAJ !!!
KOCHAJ I WYMAGAJ !!!

Jak współpracować z dzieckiem?

1. ZAMIAST WYDAWAĆ ROZKAZY…OPISZ PROBLEM

Rozkazy często wywołują poczucie żalu i opór.
Opisując problem, zapraszamy nastolatki do wzięcia udziału w jego rozwiązywaniu.

2. ZAMIAST ATAKOWAĆ NASTOLATKA…OPISZ, CO CZUJESZ

Kiedy ogarnia nas złość, czasem krzyczymy na nasze dzieci lub poniżamy je. Rezultat? Albo zamykają się w sobie, albo przechodzą do kontrataku.
Kiedy opisujemy, co czujemy, dzieciom łatwiej jest nas wysłuchać i zareagować w pomocny sposób.

3. ZAMIAST OBWINIAĆ…UDZIEL INFORMACJI

Kiedy rzucamy oskarżenia, nastolatki zwykle zaczynają się bronić.
Udzielając dzieciom informacji w prosty i pełen szacunku sposób, zwiększasz prawdopodobieństwo, że wezmą na siebie odpowiedzialność za to, co trzeba zrobić.

4. ZAMIAST GROZIĆ I ROZKAZYWAĆ…ZAPROPONUJ WYBÓR

Wiele nastolatków reaguje na groźby przekorą lub ponurą uległością.
Mamy większą szansę na nakłonienie ich do współpracy, jeśli zaproponujemy wybór, który odpowiada naszym oraz ich potrzebom.

5. ZAMIAST DŁUGICH KAZAŃ…POWIEDZ TO JEDNYM SŁOWEM

Nastolatki wyłączają się, słysząc długie kazanie.
Krótkie przypomnienie przykuwa uwagę i pozwala łatwiej nakłonić dziecko do współpracy.

6..ZAMIAST WYTYKAĆ TO, CO JEST ZŁE…OKREŚL SWOJE WARTOŚCI I/LUB OCZEKIWANIA

Nastolatki wyłączają się, słysząc krytyczne uwagi.
Kiedy rodzice mówią, czego oczekują, w sposób jednoznaczny i pełen szacunku, istnieje większa szansa, że nastolatki ich wysłuchają i postarają się sprostać tym oczekiwaniom.

7. ZAMIAST PEŁNYCH ZŁOŚCI NAPOMNIEŃ…RÓB ZASKAKUJĄCE RZECZY

Nastolatki bywają szczególnie wrażliwe na dezaprobatę rodziców.
Zastępując krytykę humorem, zmieniamy nastrój i zachęcamy wszystkich do udziału w zabawie.

8. ZAMIAST ZRZĘDZIĆ…WYRAŹ TO NA PIŚMIE

Niektóre nastolatki nie reagują na rozsądne przypomnienie.
Słowo pisane może często zdziałać to, czego nie załatwi mówienie.

KIEDY CHWALISZ DZIECI. ZAMIAST OCENIAĆ…OPISZ, CO CZUJESZ, CO WIDZISZ.

CZASAMI DZIECI POTRAFIĄ ROZZŁOŚCIĆ RODZICÓW. ZAMIAST OSKARŻAĆ…POWIEDZ, CO CZUJESZ I/LUB, CZEGO OCZEKUJESZ.

ZAMIAST ODRZUCAĆ UCZUCIA…OKREŚL MYŚLI I UCZUCIA

Zaprzeczając uczuciom dziecka pogłębiamy jego stan.
Wyrażając słowami myśli i uczucia dziecka, pomagamy jemu poradzić sobie z faktami i zebrać odwagę do zrobienia kolejnego kroku.

ZAMIAST LEKCEWAŻYĆ UCZUCIA…POTWIERDŹ UCZUCIA, WTRĄCAJĄC SŁOWO LUB MRUKNIĘCIE (MHM, AHA, OJEJ, ROZUMIEM, ACH TAK)

Krytykując zachowanie dziecka, lekceważąc jego zatroskanie, mówiąc mu, co należy zrobić itp., utrudniamy jemu samodzielne zastanowienie się, co ma zrobić.
Krótkie i pełne empatii odpowiedzi powodują, iż dziecko czuje się rozumiane i może skoncentrować się nad tym, co musi zrobić.

ZAMIAST LOGIKI I WYJAŚNIEŃ…DAJ W WYOBRAŹNI TO, CZEGO NIE MOŻESZ DAĆ W RZECZYWISTOŚCI

Rozsądne wyjaśnienie na nierozsądne żądanie dziecka może tylko pogłębić jego frustrację.
Dając w fantazji to, czego chce, ułatwia się nieco zaakceptowanie faktów.

ZAMIAST POSTĘPOWAĆ WBREW SWOJEJ PRAWIDŁOWEJ OCENIE SYTUACJI…AKCEPTUJ UCZUCIA, PROSTUJĄC ZACHOWANIE, KTÓRE JEST NIE DO ZAAKCEPTOWANIA.

Nie można lekceważyć swojej prawidłowej oceny sytuacji, wybierając najmniejszą linię oporu, aby uszczęśliwić dziecko i uniknąć kłótni.
W kłopotliwej sytuacji należy okazać dziecku empatię, aby pomóc jemu nieco zaakceptować twarde ograniczenia.

ZAMIAST KAR…

Opisz, co czujesz,
Określ, czego oczekujesz,
Pokaż, jak można poprawić postępowanie,
Zaproponuj wybór,
Przejdź do działania.

WSPÓLNE ROZWIĄZYWANIE PROBLEMU:

POPROŚ NASTOLATKA, ABY PRZEDSTAWIŁ SWÓJ PUNKT WIDZENIA.
PRZEDSTAW SWÓJ PUNKT WIDZENIA.
ZAPROŚ SWOJEGO NASTOLATKA DO WSPÓLNEJ BURZY MÓZGÓW.
ZANOTUJ WSZYSTKIE POMYSŁY – NIEMĄDRE I ROZSĄDNE – NIE OCENIAJĄC ICH.
PRZEJRZYJCIE LISTĘ. ZADECYDUJCIE, KTÓRE POMYSŁY MOŻECIE OBOJE ZAAKCEPTOWAĆ I JAK WPROWADZIĆ JE W ŻYCIE.

ZAMIAST JEDNEJ „POWAŻNEJ ROZMOWY”…KORZYSTAJ Z OKAZJI DO „PRZYPADKOWYCH ROZMÓW”, SŁUCHAJĄC RADIA, CZYTAJĄC GAZETĘ, OGLĄDAJĄC RAZEM SERIAL TELEWIZYJNY, JADĄC SAMOCHODEM ITP.

Rodzice
zainteresowani prezentowanymi tu metodami mogą poszerzyć swoją wiedzę i umiejętności korzystając z książek autorstwa Adele Faber i Elaine Mazlish, a także Thomasa Gordona, bądź mogą też bezpośrednio kontaktować się z Panią Ewą Bugaj-Zalewską

APEL TWOJEGO DZIECKA

Autor: Janusz Korczak
pedagog, pediatra, pisarz,
prekursor walki o prawa dziecka

Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego, czego się domagam. To tylko próba sił z mojej strony.
Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję- poczucia bezpieczeństwa.
Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko ty możesz pomóc mi zwalczyć zło, póki jest to jeszcze w ogóle możliwe.
Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, że przyjmuje postawę głupio dorosłą.
Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości.
Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. To nie ty jesteś moim wrogiem, lecz twoja miażdżąca przewaga.
Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć twoją uwagę.
Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed tobą bronić i robię się głuchy.
Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie tłamszony, kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi.
Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To, dlatego nie zawsze się rozumiemy.
Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza mnie do kłamstwa.
Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całą moją wiarę w ciebie.
Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.
Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.
Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej nawet ci się nie śniło.
Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.
Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku w tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby nam się to udało
Nie bój się miłości. Nigdy.